text to 66
In 1982 was ik net begonnen met componeren. Ik schreef orgelwerken omdat ik zelf orgel studeerde. De werken gingen in premiere op leerlingenconcerten, tot verbijstering van het publiek. ‘Le dormeur du val’ is het laatste deel uit een orgelsymfonie van 45 minuten. Het werd geinspireerd door het gedicht van Rimbaud over een soldaat die rustig in het bos ligt. Het wordt beschreven als een idyllisch moment tot in de laatste regel wordt gezegd ‘il y a deux trous rouges au coté droit’. Hij is neergeschoten en ligt dood in het bos.
Waarom kom ik terug bij dit werk na 30 jaar? Omdat ik het altijd mooi heb gevonden en ook met zijn traagheid en leegte a-typisch voor een 16-jarige. Ik wist indertijd nog weinig van hedendaagse muziek en het is dus ergens van een onbekende plek aan komen waaien.. Dat heeft me altijd verwonderd.
Het leek me ook mooi om te reflecteren op een werk dat precies 30 jaar oud is. LDdV wordt integraal en ongewijzigd gespeeld en gaat naadloos over in aujourd’hui tu seras avec Moi dans le paradis’ uit 2011/12, een werk opgedragen aan componist Charles Tournemire. Tournemire schreef in 1932 een werk over de 7 kruiswoorden van Christus. Hij was een eigenaardig, esoterisch mens, via zwager Joseph Peladan in de verte verbonden aan Erik Satie.
Ik heb het paradijs niet geprobeerd te verklanken, dat lukt toch niet. wel heb ik via een systeem van ronddraaiende getalsreeksen, als planeten, gezocht naar akkoorden die ontstaan bij het combineren van de getallen 3 en 7 en de veelvouden daarvan. Als planeten die slechts af en toe op een lijn staan cirkelden een groep van 88 noten door de ruimte en op de momenten van treffen heb ik de resultaten genoteerd. Het leverde krachtige akkoorden op die ik associeer met de eeuwigheid.